De busrit naar Campo Grande duurde bijna 15 uur. Vlak na aankomst zagen we al een kleine hagedis rondlopen. Vervolgens hebben we een taxi naar het hostel genomen. De kamers in het hostel waren erg simpel maar het zwembad compenseerde hier weer voor. We besloten om onze ene dag in Campo Grande te gebruiken om te winkelen.
Ik vond het winkelen ontzettend vervelend omdat de meisjes die in de winkels werkten continu achter me aan liepen en in het Portugees tegen me aan het praten waren. Niet langzaam en met steekwoorden, maar snel en in lange zinnen. Dit doen ze vanaf het moment dat je binnenkomt totdat je weer vertrekt. Op de een of andere manier kon ik ze maar niet duidelijk maken dat ik gewoon even wilde rondkijken. Ik worstelde me door de moeizaam verlopende gesprekken heen. Kay bekeek het van een afstandje en amuseerde zich wel.
Uiteindelijk vonden we een warenhuis waar we op ons gemak konden rondkijken. Hier kwamen een paar hele grappige t-shirts tegen. Het eerste shirt dat ik bekeek had de volgende tekst: “China Town: Smaak Van Ver Land”. Alsof de tekst door de Google vertaalmachine is gehaald. Uiteindelijk bleken er veel shirts met Nederlands opschrift te zijn. Topstuk was een shirt met het opschrift: “Rood Licht: Malsheid van Vlees”. Helaas was het shirt na enige tijd verdwenen. Waarschijnlijk loopt er nu ergens een Braziliaan rond met deze tekst op zijn shirt.
In de avond gingen we de uitdaging aan om een restaurantje te vinden. Campo Grande leek wel een slaapstad; nergens een eetgelegenheid te bekennen. Uiteindelijk zijn we uit ellende, uitputting en hongerigheid maar bij een slechte snackbar gaan eten, waar een quatro formaggi lasagne alleen uit bladerdeeg en kaas bleek te bestaan. Toen we rond 8 uur terugliepen naar ons hostel begonnen enkele restaurants eindelijk de deuren te openen, hadden we nou maar even afgewacht…