Naar São Paulo!

Op maandag hebben we het stadje Paraty verder verkend. Het is een heel bijzonder stadje waarin de straten en huizen gebleven zijn zoals ze een paar honderd jaar geleden waren. Dit betekent ook: straten met kinderhoofdjes (ik geloof dat die stenen zou genoemd worden, het gaat hier voor de duidelijkheid niet om schedels oid). Ik denk dat de auto’s in dit stadje jaarlijks de schokdempers moeten vervangen. Omdat Paraty de belangrijkste doorvoerhaven voor goud was voor de Portugezen (naar schatting is 800 ton goud weggevoerd) is er een fort aanwezig. Het fort zelf stelde niet zoveel voor maar het uitzicht was wel erg mooi. Ook zijn we de pier nog een stukje opgelopen/opgeklommen om lekker uit te waaien.

Dinsdag was de eerste bus pas om elf uur ’s avonds beschikbaar. Dit betekende dat we een hele dag moesten wachten op de bus. Dit was dan wel weer een goede gelegenheid om de volgende etappes van de reis te plannen, potjes schaak te spelen en te lezen. Ik ben dan ook alweer aan mijn vierde boek begonnen (Ulysses – James Joyce). Na een korte nacht van ongeveer zes uur in de nachtbus kwamen we op de grootste terminal van Sao Paulo aan. We hebben onszelf er na een uur zoeken van verzekerd dat we op het verkeerde busstation waren om de bustickets naar Campo Grande te kopen en aldus belandden wij in de metro in spitstijd.

Sao Paulo telt 20 miljoen inwoners en het is dringen geblazen bij de metrodeuren. We zagen de mensen met billen, benen, armen en gezichten tegen het glas van de deuren gedrukt staan. We waren daarom bang dat we nooit binnen zouden komen met onze backpacks, maar uiteindeijk is het toch gelukt. In de middag zijn we naar het voetbalmuseum geweest. Hierbij kregen we een rondleiding door de geschiedenis van het Braziliaanse voetbal en de culturele veranderingen in Brazilie sinds de afschaffing van de slavernij.

Eigenlijk is Sao Paulo een hele lelijke stad. Er zijn talloze wolkenkrabbers en het voelt voornamelijk als een betonnen jungle. We hebben ons best gedaan schoonheid te ontdekken in deze stad maar de kathedraal was het enige nog enigszins mooie gebouw. Het aparte in deze stad is dat gebouwen met 40+ verdiepingen worden afgewisseld met laagbouw. Dit geeft de indruk dat er totaal niet is nagedacht over de opbouw van deze stad.

Aan het einde van de middag hebben we rondgedwaald door de Japantown van Sao Paulo en daar heerljke sushi gegeten. ’s Avonds zijn we vroeg gaan slapen om na de korte nacht in de bus onze vermoeidheid te bedwingen. Vandaag zijn we naar het Pinocoteca museum geweest. Het doel van de tentoonstelling was om de geschiedenis van de Braziliaanse kunst weer te geven van de koloniale tijd tot heden. Het museum was erg leuk opgezet met veel ruimte voor interpretatie en interessante uitleg. Mijn favorieten waren Carvalho, Luiz Braga en Anita Malfatti.

Nu bereiden we ons voor op de nachtbus naar Campo Grande. Het is een busreis van 13 uur en vanuit Campo Grande reizen we naar Miranda voor onze Pantanaltour. We hebben er zin in!