Tropische zon in Rio

Rio de Janeiro is daadwerkelijk een gevaarlijke stad: op elke hoek van een straat loop je het risico overvallen te worden door een belachelijk mooi uitzicht. De stad doet zijn bijnaam la ciudad maravilhosa duidelijk eer aan. De mensen zijn uitbundiger en lijken volop van het leven te genieten.
Maandag zijn we naar de stranden van Rio gegaan. We besloten fietsen te huren om het 6 km lange strand te verkennen. De cariocas, zoals de locals genoemd worden, werken hard aan hun afgetrainde en zongebruinde lijven. Overal zie je dan ook mensen hardlopen, pullups doen, skaten etc. De bedoeling was eigenlijk om na de fietstocht in het water te duiken, maar we waren op dat moment al dusdanig verbrand dat het verstandiger leek de bus naar huis te zoeken.

Dit bleek niet een heel makkelijke opgaaf en we hebben ons ondertussen verfrist met een heerlijke suco. Dat is hoe de fruitdrankjes hier, werkelijk goddelijk lekker, genoemd worden. Uiteindelijk met behulp van het kompas in noordelijke richting gelopen en de bushalte bereikt.

Eenmaal aangekomen in het hostel bleken onze verbrandingen behoorlijk heftig te zijn. Dit beloofde een slapeloze nacht. In de avond zijn we eerst nog met een groep van het hostel naar een samba-feest in de wijk centro gegaan. We gingen naar het plein waar de samba voor het eerst is gecomponeerd. De mensenmassa daar was bizar, er was een gigantisch feest op straat en een live samba-jamsessie.

Toevallig kwamen we een Braziliaan tegen uit de sloppenwijken die Nederlands had geleerd die ons veel kon vertellen over het feest. Ook hebben we nog vele andere gringos ontmoet. Uiteindelijk gingen we met de taxi terug naar huis. We werden onder aan de berg afgezet waarop ons hostel ligt omdat de chauffeur niet naar boven wilde rijden. ’s avonds is de sfeer in deze wijk enigszins grimmig dus we zijn maar snel naar boven gelopen. Toen er plots een hond begon te blaffen en achter ons aan begon te rennen hebben we zelfs nog een sprintje getrokken. Uiteindelijk bleek de hond ons niet te volgen, omdat deze achter een hek stond.

De volgende ochtend bleek ons tere Nederlandse huidje behoorlijk beschadigd van de twee dagen in Rio. Om de schade op te nemen: Kay’s hoofd is constant vuurrood, ik zie er uit als een kreeft die een wielrenpakje aanheeft, Kay’s armen beginnen steeds meer te branden, ik heb twee open blaren en talloze muggenbulten en Kay kan zijn rechterarm niet meer bewegen zonder pijn.

We hebben tijdens de felste zon van de dag lekker uitgerust op de patio van het hostel en reserveringen gemaakt. Afgewisseld met lekker lezen en onder begeleiding van live muziek (er is hier een soort van singer-songwriter in het hostel). Zo nu en dan lopen er wat maki’s door de mangoboom die ons van de broodnodige schaduw voorziet.

Kay bleek niet in staat om zich in zonlicht buiten te begeven dus ik heb in mijn eentje een verwoede poging gedaan om de beroemde trappen van Santa Teresa te bezoeken tijdens het laatste uur zon. Onderweg kwam ik echter vele winkels tegen met airconditioning. Ik werd de ene na de andere gekoelde ruimte ingelokt en moest uiteindelijk opschieten om voor donker weer thuis te zijn. Na zonsondergang zijn we samen een hapje gaan eten. Het was gister een bijzonder hete dag in Rio: 40 graden op de meter. Omdat we geen airco hebben op de kamer konden we niet zo goed slapen.

Vandaag was het gelukkig bewolkt en we voelden ons genoeg aangesterkt om ons overdag in de buitenwereld te begeven. Na het ontbijt hebben we de Escaderia Selaron en het oude stadscentrum te voet verkend. Het was leuk om het zakencentrum en stadscentrum van Rio op het drukst van de dag mee te maken.

Bijzonder is dat gebouwen in de koloniale stijl at random wordt afgewisseld met moderne gebouwen. Ook hebben we het museu des belas artes bezocht. Het was erg fascinerend om de invloeden van het classicisme, realisme, impressionisme en romantcisme uit Europa op de Braziliaanse kunst te zien. Daarna hebben we boodschappen gedaan en voor onszelf gekookt.