Na onze trekking in Chili zijn we weer terug gegaan naar El Calafate. Ik moest hier eerst even bijkomen van de trekking. Onderweg was mijn bovenlip volledig gescheurd en opengegaan, bovendien voelde ik de griep opkomen. Helaas werkte de wifi niet in ons hostel. Maar het meisje dat er werkte kon ons verzekeren dat dat helemaal niet erg was; als het internet het wel deed was het toch tergend langzaam in zo een kleine stad als Calafate (sommige mensen!). ’s Avonds hebben we gezellig gekaart met een vrolijk stel uit Engeland.
De volgende dag zijn we op een minitrekking gegaan in het nationale park van de gletsjers. We hadden besloten om de helderste gletsjer van het park te bezoeken: Perito Moreno. Na een korte busrit kwamen we aan bij het park waar je een prachtig uitzicht hebt over de gletsjer. We hebben anderhalf uur naar de gletsjer met zijn verschillende heldere blauwtinten gestaard. Daarna was het tijd voor een kort boottochtje en onze trekking over het ijs.
Hiervoor werden we uitgerust met zogeheten crampons, met scherpe punten eraan om grip te hebben op het ijs. We zagen nog een brok ijs van minstens 20 meter het water invallen, met een donderende plons als gevolg. Eenmaal op de glacier was het overal wit met hier en daar felle blauwe gaten waar de gletsjer het water afvoert. Na een paar scheuren en sinkholes bekeken te hebben liepen we na anderhalf uur naar de bar. Heus, er stond een minibar op de gletsjer! Hier werd Famous Grouse whiskey geserveerd met ijs van de gletsjer.
Op de boot en in de bus terug naar El Calafate vielen we vrijwel direct in slaap. Zonder zonnebril is zo een gletsjer toch wel heel fel en dus vermoeiend. De dag daarop zijn we naar El Chalten gegaan. Hierover is meer te lezen in de volgende blogpost.