Mendoza: Gauchos en Wijn

De volgende dag gelijk na de korte nacht maar een poging te gedaan om ons verblijf in Mendoza voor te bereiden. Missie faalde, op de een of andere manier zijn we steeds slechter in staat om  keuzes te maken en beslissingen te nemen.

In ieder geval zijn we als eerste gaan paardrijden. We zouden om vier uur bij ons hostel opgehaald worden, dus we werden om half vijf opgehaald. Op de bus kwamen we Jill weer tegen die we hadden ontmoet op de bus naar Mendoza. Na een mate-sessie, de thee die men hier de hele dag door drinkt, om elkaar wat te leren kennen kon onze groep op de paarden gaan zitten.  Ik kreeg het grootste paard van iedereen! Het eerste half uur konden we een beetje wennen aan het paardrijden en leren sturen enzo.  Daarna begonnen we met draf wat wel even wennen is omdat je in het begin echt het idee hebt dat je er zo vanaf zou kunnen vallen. Maar ook dat werd na een tijdje erg leuk en we gingen heuvels op en af zonder problemen. Tegen het einde mochten we zelfs een stukje galopperen!

Het was echt ontzettend leuk om als een echte gaucho door de woestijnvlaktes van Mendoza te rijden tegen een achtergrond van het machtige Andesgebergte. Bovendien voel je je erg groot en snel als je op een paard zit. Na het paardrijden kwam de Malbec (wijn) op tafel en was het wachten op de beloofde asado (bbq). Uiteraard was de steak weer van fantastische kwaliteit; ontzettend mals en heerlijk rose, we zijn natuurlijk wel in Argentinie. Een aantal glazen wijn later werden we weer opgehaald om terug te keren naar ons hostel in Mendoza. Nog afgesproken met Jill om de volgende dag samen een wijntour te gaan doen.

In de nacht voelde Kay zich ontzettend ziek. We dachten aan voedselvergiftiging maar in de ochtend ging het alweer een stukje beter. Helaas was hij nog niet voldoende aangesterkt om op de fiets langs de wijngaarden, bodegas worden ze hier genoemd, te gaan. Ik ging daarom alleen naar het busstation om Jill te meeten en uit te vogelen hoe we bij de fietsverhuur in Maipu moesten komen. Uiteindelijk besloten we om een willekeurige bus naar Maipu te nemen en daar verder te kijken. Bleek dat we de verkeerde bus genomen hadden waardoor we anderhalf uur lang cirkels door de arme woonwijken tussen Mendoza en Maipu reden.

Grappig genoeg ontmoetten we een paar tieners die net uit school kwamen die het allemaal maar interessant vonden, twee nederlandse meisjes op de bus. Uiteindelijk hebben zij ons op de goede bus weten te zetten. Beetje maf wel, rondgeleid worden door twee pubers. Daarna fietsen gehuurd bij de legendarische Mr. Hugo. Het was heerlijk om weer op de fiets te zitten! Daarna op weg naar de eerste bodega. Omdat wijnproeven zonder eten onverstandig leek besloten we eerst een pasta te gaan eten, met een glas wijn uit Mendoza. Mijn pasta was rauw, ik informeerde de serveerster, zij zegt bueno en loopt weg met mijn bord, ik blijf verbijsterd achter. Uiteindelijk geen pasta meer gekregen en doorgegaan naar de volgende bodega.

Hier kregen we een rondleiding en een proeverij met uitleg over de wijnen die geproduceerd werden. Het was een vrije kleine bodega, maar wel erg sfeervol. Uiteindelijk heel veel geleerd over de verschillende wijnsoorten en genoten. Op de terugweg naar Mr. Hugo nog een Engels meisje dat veel proeverijen had gedaan onderuit zien gaan. Vervolgens werd ze begeleid door een politie agent op de motor. Blijkbaar zijn alleen Nederlanders in staat om aangeschoten (dronken) op de fiets te zitten. Na het limonade drinken bij Mr. Hugo teruggegaan naar Mendoza. Kay en ik hebben ons in de avond nog maar eens aan een zuid-amerikaanse pizza (grotendeels vet) gewaagd.

De volgende dag zijn Kay en ik samen weer fietsen gaan huren om nog meer bodegas te bezoeken. Natuurlijk fietsen gehuurd bij Mr. Hugo. Ik kreeg echt een awesome fiets met zo een breed BMX stuur waardoor het een beetje lijkt alsof je op een Harley rijdt. In mijn hoofd natuurlijk de hele tijd: get that motor running… Als eerste hebben we Trapiche bezocht, een reusachtige bodega die 8 miljoen flessen per jaar produceert. We kregen en interessante rondleiding waarbij we de nog rijpende torontes wijn uit de vaten mochten proeven, gewoon door onder het kraantje te hangen!

Drie glazen wijn verder, stapten we weer op de fiets voor de volgende tour. Dit keer een kleinere gekozen waar we vier soorten mochten uitzoeken om te proeven; Malbec, Torontes, Cabarnet Sauvignon, Merlot en Sayi met verschillende tijden in het vat en diverse oogstjaren. Na goed geproefd te hebben als echte sommeliers hebben we elkaar de blinde test gegeven waarbij ik duidelijk als winnaar uit de bus ben gekomen.

Na de wijn weer op de fiets gaan zitten en gestopt voor een lunch die uit de hand liep en uitdraaide op een heerlijk 3-gangen diner. Als laatste stop de olijfolie bodega die ook jams en likeuren produceert. Verschillende olies en zoetigheden geprobeerd maar hoogtepunt was uiteraard de twee shots naar keuze. We kozen absinth, rozenblaadjes en sangria. Absinth was aan de sterke kant (75% alcohol) dus die knalde wel lekker naar binnen. Na de limonade bij Hugo moesten we opschieten om onze bus naar Salta te halen.

Alle haast bleek uiteindelijk niet nodig omdat we niet genoeg geld hadden om de bustickets te kunnen komen. Blijkbaar is ING zo vriendelijk geweest mijn bankpas te blokkeren en mij een nieuwe op te sturen in Nederland. Het is vrijwel onmogelijk om hier een nieuwe pas te ontvangen dus zijn we gebonden aan de limiet voor een bankpas (ongeveer 140 euro). Aangezien de tickets honderd euro kosten zaten we nog een nacht vast in Mendoza. Uiteindelijk nog wel redelijk kunnen afdingen op het hostel. In de avond nog wat gechilld met een stel uit Engeland en een stel uit Australie. Noemenswaardig: Kay won steeds van hen met schaken en ik bleek ontzettend goed te zijn in een scrabble-variant, maar dan in het Engels! Best wel trots om van engelssprekenden te winnen met scrabble. De volgende ochtend zijn we op de 18-urige bus naar Salta gestapt.