Potosi: Mijnen en Dynamiet

Vanaf Uyuni wilden wij eigenlijk naar Tupiza gaan maar omdat alle bussen voor de komende 2 dagen volgeboekt waren besloten we, net als de rest van onze groep, om naar Potosi te gaan. Van Uyuni naar Potosi zou ongeveer 5 uur moeten duren. Helaas voor ons belandden we in een van de veel voorkomende wegblokkades. Vervolgens sta je daar dan te wachten, zonder enige informatie over hoe lang het nog gaat duren. Gelukkig voor ons konden we al na een paar uur verder en kwamen we ’s avonds aan in Potosi.

Potosi is een mooi en klein stadje, maar iedereen komt er voor de zilvermijnen. Rond 1546 werd er voor het eerst zilver gevonden in de Cerro Rico, daarna hebben de Spanjaarden Potosi gesticht en werd het een van de rijkste steden van Zuid-Amerika. In de ongeveer 3 eeuwen die volgden hebben de spanjaarden de inheemse bevolking gedwongen in de mijnen te werken. Vanwege de korte levenversachting van de mijnwerkers werden er later ook slaven uit Afrika gedwongen in de mijnen te werken.

De volgende ochtend moesten we al vroeg op omdat we om 8:30 uur naar de mijnen vertrokken. Voor we vertrokken kreeg iedereen een mijnwerkerspak aangemeten om vervolgens naar de mijnersmarkt te gaan om ‘cadeaus’ voor de mijnwerkers te kopen. Iedereen kocht een setje handschoenen, een fles sap en de boliviaanse whiskey, wat neerkomt op 97% alcohol met een beetje water. Daarnaast kon je als je dat wilde, voor slechts €2,50, een staaf dynamiet kopen. Natuurlijk kon ik die kans niet laten liggen en gingen we door naar de mijn.

Eerst nog even van het uitzicht genieten, meisjes naar de wc geweest en vervolgens gingen we naar binnen. Als eerste kom je dan langs het standbeeld van El Tio, de god of duivel van de mijn. Deze was bedacht door de Spanjaarden om de inheemse bevolking bang te maken zodat ze harder zouden werken. In eerste instantie hadden de Spanjaarden hem Dios, god in het spaans, genoemd. Maar de taal van de inheemsen bevolking, Quechua, had alleen geen letter ‘D’ in het alfabet dus uiteindelijk werd het Tio.

Waarschijnlijk omdat we ons hadden voorbereid op immens kleine gangen viel het voor ons alles mee. Toch is het een benauwde plek en moest ik soms mijn rugzak afdoen om ergens doorheen te passen. Uiteindelijk kwamen we dan aan bij een groep mijnwerkers. Daar lekker gaan zitten en met z’n allen een aantal shots boliviaanse whiskey met sap gedronken terwijl de we gebruiken van de mijnwerkers leerde. Voordat je drinkt altijd eerst 4 keer een paar druppels op de grond gooien. De eerste is voor de Tio, de tweede voor Patcha Mama (moeder aarde), de laatste twee zijn voor de mijnwerkers en jezelf. Pas daarna mag je drinken.

Daarna gingen we naar een volgende groep mijnwerkers, maar eerst de dynamiet afsteken. Ik was de enige in onze groep die het had meegenomen, dus vervolgens sta je daar met een staaf dynamiet in je handen. Niks aan de hand je kan het hier gewoon aansteken dan gaan we daarna wel een plekje zoeken om het neer te leggen. Als je eenmaal de dynamiet hebt aangestoken wil je toch erg graag weten waar je het dan precies gaat neerleggen. Uiteindelijk gevonden, dynamiet neergelegd en snel terug naar de rest van de groep lichten uit en dan in het pik donker wachten op de knal.

Toen we uiteindelijk weer buiten waren merk je dat het toch een stuk prettiger ademt. Vervolgens terug naar ons hostel om lekker te douchen en daarna door naar Sucre.