Salar de Uyuni: Surreëel in de Andes

We werden al vroeg opgehaald bij ons hostel om op de driedaagse tour naar Uyuni in Bolivia te gaan. Na de grensovergang werden we in kleinere groepen verdeeld die elk in een jeep gingen. Onze groep bestond naast ons uit Cat en Jon (die we eerder ontmoet hadden) en Evan en Michelle en natuurlijk onze gids en chauffeur Simeon.

Het was zo een ontzettend bijzondere trip langs vele hoogtepunten en prachtige uitzichten dat ik niet goed weet waar ik moet beginnen met vertellen. De landschappen, de meren, de bergen, de geisers, het is werkelijk alsof je op een andere planeet bent beland. Het is lastig te omschrijven in woorden maar gelukkig hebben we een heleboel mooie foto’s gemaakt.

Op de eerste dag hebben we onder meer een meer bezocht dat gedurende de dag bloedrood kleurde. De rode kleur van het meer wordt veroorzaakt door bacterien. Toen wij er waren was een groot deel van het meer al bloedrood, maar je kon ook oranje, blauwe en witte delen zien. Het meer is bovendien bezaaid met flamingos. Ik vond dit heel bijzonder om te zien.

Een ander hoogtepunt was ons bezoek aan de geysers, een gatig landschap omgeven door rode rotsen met diepe putten waar een walm van zwavel uitkomt. De fotos geven niet de ontzettend doordringende ei-geur weer en de gure wind die er stond. Het was een onherbergzaam marslandschap, waarbij we ons erg vervreemd van de aarde voelden. Ik vond het ook behoorlijk eng om over de smalle paadjes langs de geyser te lopen, de temperaturen van de kokende modder zijn ongeveer 125  graden. En zoals onze chauffeur ons op het hart had gedrukt, als je erin valt nunca mas.

Bijna iedereen had last van de extreme hoogte waarop we waren, het grootste deel van de dag zaten we boven de vijf kilometer hoogte. Het gekke is, is dat je gewoon niet goed kunt ademen en dat je lichaam niet kan rennen, springen of zelfs maar een flinke wandeling maken. We konden heerlijk bijkomen in een warmwaterbad. Gelukkig hadden Kay en ik niet heel ernstige problemen. ’s Nachts kregen veel mensen bizarre dromen.

Gedurende de gehele tour kregen we heerlijk en divers eten voorgeschoteld; salades, worstjes, kip, quiche, wijn, quinoa, pasta, aardappels en ga zo maar door. Tijdens het eten zijn we ook de mensen uit onze groep goed leren kennen. Ik vond het heel leuk om met zoveel andere stellen bevriend te raken. Maar drie talen spreken is wel erg vermoeiend en verwarrend; Nederlands met Kay, Engels met de mensen uit onze groep en Spaans met de gidsen en de Fransen in de groep. Op een gegeven moment raak je gewoon in de war, besef je pas dat je Nederlands aan het praten bent als iemand je al een tijdje niet-begrijpend aankijkt.

In de avond kon je, als je nog niet was ingestort, een prachtige sterrenhemel bekijken. Zo mooi om de melkweg en zelfs andere galaxys te zien. Dit maakte het feit dat de vollemaan onze sterrenobservatie in San Pedro had gedwarsboomd enigszins goed. In de avond sliepen we in een hotel dat volledig van zout gemaakt was. Flauwe grappen als: “could you pass me the salt”, konden natuurlijk niet uitblijven.

Daarnaast hebben we de meest bizarre rotsformaties gezien. Zoals Arbol de Piedra in het midden van een woestijn, dit is een steen die is geërodeerd in de vorm van een boom. Maar ook rotsen die op kleine puntjes lijken te balanseren en rotsen die op gezichten en dieren lijken. De Incas vereerden deze rotsen in vroegere tijden. We hebben een canyon bezocht waar de Incas leefden, waar ook nog een paar overgebleven muurschilderingen te zien waren, met marsmannetjes erop. Vele stenen leken ook helemaal niet natuurlijk gevormd te zijn, met de scherpe randen en onnatuurlijke vormen. Allemaal erg vreemd.

Een van de leukste plekken was Laguna Misteriosa dat nog maar sinds een maand ontdekt is. Een smal paadje tussen de rotsen leidt tot een prachtig groen meer, waar de eenden zwemmen en de lamas grazen. Overal prachtige slootjes en weilanden omgeven door een labyrinth van bizarre rotsen. Bovendien lag dit allemaal wat lager waardoor iedereen meer energie had.

Op de laatste dag bereikten we dan eindelijk de zoutvlaktes. We moesten al heel erg vroeg op om de zonsopkomst mee te maken. We bekeken de zonsopkomst bij een meer in de zoutvlakte van ongeveer 100 meter diep. Omdat er een kleine laagje water op de zoutvlakte lag was het alsof je op een reusachtige spiegel stond en dat betekent natuurlijk twee zonsopkomsten voor de prijs van een. Dit leverde bovendien bizarre en surreele fotos op. Als je langsrijdt met de jeep lijkt het ook alsof de bergen zweven, omdat je de reflectie van de berg op het water ziet.

Daarna gingen we naar de uitgestrekte witte zoutvlaktes zonder water. Eerst bezochten we een eiland midden in de zoutvlakte met talloze cacti van meer dan 1500 jaar oud. De babylama die rondliep met een geldzakje was een andere attractie op het eiland. Daarna was het tijd voor fotos locos. Lekker spelen met perspectief op de zoutvlaktes. We hebben ontzettend veel lol gehad met iedereen en dit heeft ook een aantal erg leuke foto’s opgeleverd. We vonden het jammer dat we alweer moesten gaan. Maar de tijd was op, we bezochten nog snel de zoutmijnen en het kerkhof van treinen en toen reden we Uyuni binnen.

Het is direct duidelijk dat je in een ander land bent. Zo betaalden we slechts €3.50 voor een hostel. Uyuni is echter wel een relatief rijke streek van Bolivia. Dit komt doordat ze quinoa verbouwen, zout en mineralen mijnen en veel toerisme hebben.

In de avond zijn we met iedereen van onze tour uit eten geweest. We hadden niet door dat we nog steeds op 3600 meter waren dus het biertje bij het eten sloeg bij iedereen goed in. Genoeg gezelligheid dus. Iedereen had voor de volgende dag dezelfde bus naar Potosi geboekt. Dus onze groep bleef gezellig bij elkaar.