Toen was het tijd voor onze tour naar Machu Picchu. We besloten een paar dagen te wachten om de Waynapicchu te beklimmen, een bergtop naast de Machu Picchu.
De eerste dag van de tour werden we Zuid-Amerikaanse tijd een half uur te laat “op tijd” opgehaald vanaf ons hostel. Na een rit van ongeveer drie uur konden we van een bergtop een paar Na Puno zijn we zo snel mogelijk naar Cusco vertrokken. Hier sliepen we in het Wildrover Hostel; een Ierse hostelketen waar veel leuke feestjes zijn. In Cusco konden we niet zo veel musea e.d. bezoeken omdat je dan voor veel te veel geld een toeristenpas moest kopen. Wel hebben we het museum voor de weefkust en de zonnetempel in Cusco bezocht. Dat weven is nog best wel gecompliceerd! En die Spanjaarden hebben behoorlijk wat stukken Inca-cultuur geruineerd!
Een andere belangrijke activiteit was het vinden van een naar beneden mountainbiken. De fiets waarop ik reed was niet zo goed dus het was een behoorlijk enge afdaling, vooral de Ubochten waren erg angstaanjagend. Andere mensen hadden problemen met blokkerende remmen en kettingen die er steeds vanaf vielen, dus het dalen ging niet al te snel. Uiteindelijk bleek de weg van 1 tot 6 in de middag geblokkeerd te zijn vanwege wegwerkzaamheden met explosies of zoiets. Vervelende was dat de gidsen ons vertelden dat we te langzaam waren geweest… Daarnaast was de bus met onze spullen; geld, water en eten; wel de blokkade gepasseerd dus het was vier uur afzien in de brandende zon.
Die avond flink geklaagd bij de tourleiders uiteraard, met niets ten gevolge. Voorald de Canadese stierenrijder met wie we bevriend geraakt waren was behoorlijk expressief in zijn mening. Na een of twee biertjes zijn we gaan slapen omdat er een hike van acht uur op het programma stond voor de volgende dag.
De dag erna gingen we dan op de lange hike, waarvan een groot deel langs oude Inca paden ging. Het klimmetje van anderhalf uur was redelijk uitdagend maar werd onderbroken met een bezoek aan de monkey house met aapjes, pisco met slangen, en een groot knaagdier dat we nog altijd niet geidentificeerd hebben. Daarna vervolgden we onze trek naar het dorpje Santa Teresa via onder andere een kabelbaan over de rivier. De dag eindigde in de hotsprings waar we onder het genot van een biertje even helemaal tot rust konden komen.
Op de derde dag konden we tot acht uur “uitslapen” dus we maakten het maar niet overdreven laat. Na het ontbijt reden we naar de plek om te gaan ziplinen – I never should have gone ziplining- , voor de South Park kijkers… Het kwam erop neer dat we na vier uur wachten achterin een truck gegooid werden, staand. De chauffeur reed heel lomp over een grote steen met een kuil erachter waardoor de wagen begon te kantelen. Omdat een aantal mensen de mogelijkheid en good-sense hadden om de andere kant op te springen slaagden we erin niet om te slaan. Na dit bijna-autoongeluk besloot de helft van de mensen niet meer te ziplinen, wij wilden niet dat het wachten voor niets was geweest dus gingen alsnog.
Het ziplinen was heel erg cool . Ik kon met een gids als een vogel van de zipline af en de langste lijn was wel anderhalver kilometer lang. Beetje jammer dat een paar bangeriken de gidsen voor elke lijn claimden maar al met al toch weer een avontuur. Vooral omdat je de gidsen er zelf van moest overtuigen dat ze de tweede zekering ook daadwerkelijk aansloten..
Daarna maakten we een wandeling van twee uur door het donker om het plaatsje Aguas Calientes de bereiken. De volgende dag zouden we de Machu Picchu beklimmen dus maar weer enigszins op tijd gaan slapen, ondanks de vier voor een (maar niet echt) happy hours. Nadat ze ons slot vervangen hadden, omdat ze ons de verkeerde sleutel hadden gegeven, wij de kamer op slot hadden gedaan, zij de juiste sleutel niet konden vinden, nou ja, heel lang verhaal, komt er op neer, leven in Peru is niet efficient zoals thuis en het duurde lang.
Om vijf uur in de nacht begonnen we aan de tweeduizend traptredes naar Machu Picchu om zes uur kwamen we aan. Daarna in de rij en een rondleiding van onze gidsen. In de ochten is het nog heerlijk rustig. Om kwart voor acht begonnen we Wayna Picchu te beklimmen. Half negen op de top. Lekker rondlopen, genieten van het uitzicht en het ‘kasteel’ bovenop verkennnen.
Daarna zijn we weer tweeduizend tredes afgedaald naar de maantempel. Daar was het uitzonderlijk rustig, slechts vier andere mensen… Fantastisch! Daarna moesten we natuurlijk wel weer anderhalf uur naar boven lopen. In de middag hebben we de rest van Machu Picchu verkend en ook de Inca brug. Ondanks de gigantishe hoeveelheid Amerikanen en Japanners was het erg indrukwekkend. Omdat het begon te regenen moesten we meewerken aan de afzetterij van de bus terug naar Aguas Calientes. 10 Dollar voor een busrit van 10 minuten…
In de avond nog wat biertjes en Pisco Sour gedronken met Randy, onze favoriete Canadees en daarna de trein naar Cusco. Daar maakten we ons klaar voor onze busrit naar Arequipa.
Leuk, ik heb nu een duidelijk beeld. Lijkt me mooi en eng tegelijk.
Lieve Kay en Tineke,
Ben benieuwd naar de foto’s van de Ziplinen? Weet eerlijk gezegd nog niet wat het precies is, dus ga dat straks even opzoeken. Leuk om te lezen dat het coole was.
Dikke kus,
Yvonne
Er is een kabel gespannen tussen twee punten, daar ga je dan aan hangen om van de ene naar de andere kant te komen.
Dit was alleen een speciale omdat er een kabel van ongeveer 1500 meter bij zat, daarbij waren we ongeveer 40 seconden tot een minuut onderweg.
Ik heb een filmpje toegevoegd waar onder andere een stukje van het ziplinen in zit.