Ciudad Bolivar: Angel Falls in het kleinste vliegtuig

Na wat uitgerust te hebben van de Roraima trek vertrokken we met de nachtbus naar Ciudad Bolivar. Beetje zoeken waar onze tickets waren omdat alle medewerkers overal en nergens waren en toen konden we in de bus. Weinig geslapen vanwege huilende baby’s en een boze man die zijn ongenoegen graag met de hele bus wilde delen. We sliepen in een hele mooie posada gerrund door een Duitser in een kleurrijk deel van Ciudad Bolivar. De stad zelf is niet heel boeiend, tijdens siesta is alles dicht en zodra het donker wordt, is de sfeer eniszins grimmig. We weten nog steeds niet zeker of het geknal dat we hoorden vuurwerk was of een vuurgevecht maar het leek toch wel erg veel op het laatste.

De volgende dag werden we opgehaald voor onze trip naar de Angel Falls, een waterval die met zijn 981 meter de hoogste is in de wereld. Daarvoor vlogen we eerst naar een stadje, dat in het nationale park Canaima ligt. We vlogen in een zesmans vliegtuig waarvan een de piloot was. Alleen het vliegen was al een hele ervaring. Ik mocht zelfs naast de piloot zitten op de ‘copiloot’ stoel! Vanuit het vliegtuig hadden we prachtig uitzicht over de deltas, rivieren en jungle.

Canaima zelf is heel mooi, met een prachtig strandje aan een meer en uitzicht op gigantische watervallen. Palmbomen en rood water, een lekker briesje en een zonnetje. Het was een goede plek om te ontspannen. In de middag werden we op een bootje meegenomen naar de watervallen waar we achterlangs en onderdoor konden lopen en ons konden verbazen over de waanzinnige kracht van de natuur. We kwamen er ook achter dat een waterdichte camera niet helpt als je de lens niet droog krijgt…

De dag erna gingen we op een boot stroomopwaarts over de rivier voor vier uren. Ondertussen een korte wandeling gemaakt, fijn om de stijve billen en onderrug een beetje te ontlasten en daarna kwamen we aan. De gids had het ons niet helemaal duidelijk gemaakt maar we gingen de beklimming maken naar de mirador van de angel falls. Daardoor hadden we maar een zaklamp bij ons en ook geen muggen repellent.

De waterval stroomt van de grootste tafelberg (qua oppervlakte) van Venezuela, de Auyan tepui. De waterval is adembenemend mooi. Bovenaan een nette stroom en onderin een wolk van semi-verdampt water. Het water lijkt in slowmotion naar beneden te vallen. Helaas werd het al snel donker dus gingen we snel weer naar beneden om het grootste deel van de terugweg in daglicht te kunnen doen. Halverwege werd het echter al pikdonker en ik was het opwind-dingetje van de zaklamp verloren. De tweede helft duurde behoorlijk wat langer.

De nacht brachten we door in een overkapping in het bos waar een aantal hangmatten waren opgehangen. In eerste instanties was ik enigszins skeptisch over het “you don’t need mosquito nets” maar uiteindelijk niet gestoken in de nacht. De volgende dag gingen we weer terug naar Canaima, waar de rapids in de rivier voor het nodige gespetter zorgden.

Onderweg stopten we nog bij een mooi watervalletje. Hier maakte ik kennis met nog maar eens een vervelend insect: de pegones. Dit betekent zoiets als “sticky things”. Nou inderdaad, er zaten er een stuk of zes in mijn haar geplakt, ondetussen had er een zich in mijn wimper genesteld en de rest zat me ook op de hielen. Ze leken alleen in mij geinteresseerd. Ook de spin ter grootte van mijn hand had me de stuipen op het lijf gejaagd. Volgens mij was Kay ook niet geheel op zijn gemak bij spinnen van dusdanig formaat.

Eenmaal aangekomen kwamen we er achter 40 dollar te missen uit onze bagage, geeft een vervelend gevoel. Maar ja, valt niets meer aan te veranderen en het was een mooie tour.