En daar zaten we dan, in een ‘luxe’ hotel midden in West-Papua. We hadden de eerste koteka’s (peniskoker) al snel gesignaleerd en de mensen zien er totaal anders uit dan in de rest van Indonesie, met een donkere huid en kroeshaar. De straat is bezaaid met rode vlekken, van de pinang. Dit is hetzelfde als de bettelnut die we in Flores hadden geprobeerd, het maakt je mond rood, geeft een branderig gevoel en het zou je een beetje high kunnen maken.
De reis begon in Sorong waar we al vroeg op moesten voor onze vlucht naar Jayapura. Hier hadden we een overstap op een vlucht naar Wamena met Trigana airlines. Toen we onze baggage terugkregen, bleek er vis op Kay’s backpack gelekt te zijn. Het stonk een uur in de wind, maar het is Papua, dus een vergoeding konden we op onze buik schrijven. We namen dus maar een rickshaw (fiets-taxi) naar een hotel. De fietstaxi is hier veel goedkoper omdat alles ingevlogen moet worden naar Wamena, het is niet bereikbaar via de weg, waardoor benzine nog duurder is dan in Nederland. Helaas was het hotel volgeboekt en toen de volgende twee hotels ook vol zaten, terwijl de lucht van Kay’s backpack almaar penetranter werd, begon de moed ons wat in de schoenen te zinken. Uiteindelijk checkten we in bij het grootste hotel van de stad, een duurdere optie, waar we direct begonnen aan het schoonmaken van de backpack.
Daarna startten we onze zoektocht naar een lokale gids, waarbij we keer op keer tegen een gigantische taalbarriere opliepen en ontzagwekkende prijzen te horen kregen. We besloten eerst maar eens wat te eten, maar na inname van de malarone (preventie tegen malaria) werd ik weer ziek. De rest van de avond had ik last van buikkrampen, misselijkheid, diarree, spierpijn… Bijna alles wat onder de bijwerkingen in de bijsluiter staat. Ik word er vermoeid van en mijn eetlust is bijna volledig verdwenen, na een of twee happen rijst staat het eten me al tegen. Omdat malaria hier dit jaar niet actief is, heb ik daarom besloten om het risico te nemen en te stoppen met de pillen.
De volgende ochtend hadden we dus nog steeds niks geregeld. Gelukkig slaagden we erin om de kosten voor de volgende dag te delen met twee Russen, en de daaropvolgende dag met vier Chinezen. Op de eerste dag werden we in de ochtend opgehaald door onze gids en we bezochten als eerste het dorp Jiwika. Je kunt hier een bijna 400 jaar oude mummy bekijken van een beroemde strijder uit de Baliem vallei. Het dorp zelf bestaat uit traditionele huizen, en de mensen zijn traditie-getrouw gekleed in slechts koteka’s (voor de mannen) en strorokjes (voor de vrouwen).
De natuur in de Baliem vallei rondom Wamena is overdonderend. We reden door graslanden met vele bloemen, omgeven door hoge bergen, bamboe en bijzondere bomen. Het land is hier nog erg ongerept. We konden hier pas echt goed van genieten tijdens een korte trek naar de salt-lake. Door groene bossen, glibberige watervalletjes begroeid met felgroen mos, en drassige gouden grasvelden klommen we omhoog. We werden vergezeld door een vrouw in stro-rok, met een tas op haar hoofd, die ons liet zien hoe de takken van de bananenboom gebruikt worden om het zout uit het meer op te nemen. Het resultaat wordt gebruikt om het eten te zouten. Later op de dag bezochten we nog een sierlijke grot met een aantal mooie rotsformaties en doorkijkjes.
Gedurende de gehele dag was het de bedoeling om sigaretten onder de volwassenen en snoep onder de kinderen uit de delen. Op zich is dat natuurlijk niet zo een probleem, maar sommige mensen eisen het gewoon op alsof het een recht is, in plaats van een gift. Dit geeft een beetje een nare bijsmaak. Ook moeten we oppassen, want sommige dorpen eisen bijna een euro voor een foto, per klik per persoon in de foto!
De dag erna brachten we een bezoek aan het dorp Obia. Eerst kochten we acht kippen in een winkel. Dit moest clandestien want het was zondag, de markt is dan dicht en de winkels komen in de problemen als de politie ziet dat ze de deuren openen. Ook namen we een aantal zoete aardappelen mee. Dit eten zou dan in Obia op traditionele wijze bereid worden en verdeeld worden onder iedereen in het dorp.
Na weer een rit door de prachtige Baliem vallei kwamen we aan bij het dorp. Op een hoge paal zagen we een traditioneel geklede (of liever: ontklede) strijder, uitgerust met een uitbundige koteka, veren, botten en witte verf. Tegen betaling werd er een zogeheten ‘mock war’ voor ons opgevoerd zoals die te zien zijn op het festival in Augustus. We zagen delen van een historische strijd met speren en wilde geluiden. Daarna hadden we veel lol met het maken van foto’s. We liepen naar het hek van het dorp en eenmaal binnen begon iedereen te zingen en te dansen. Na een tijdje konden wij ook deelnemen!
En toen begon het koken. Eerst werd vuur gemaakt met alleen touw en hout, tijdens een vuurceremonie. Het vuur wordt gebruikt om stenen heel erg heet te maken. Er worden vervolgens allerlei soorten bladeren in een kuil gelegd en daarbovenop komen aardappels, meer bladeren, hete stenen, bladeren, kip, bladeren, enzovoort. Na een aantal uur kan alles uitgepakt worden en dan is het eten klaar. Ondertussen leerde Kay de kinderen jongleren, wat ik erg aandoenlijk vond om te zien.
De hele dag was iedereeen in het dorp in traditionele kleding. Dit is eerst heel erg apart en we voelden ons zowel ongemakkelijk als overdressed. Maar de mensen in Obia zijn erg vriendelijk, vrolijk en open, dus na een tijdje voelden we ons een stuk beter op ons gemak. Hoewel het natuurlijk een grote show voor toeristen is, kregen we toch het gevoel een stukje van de primitieve traditionele cultuur te zien. Het is namelijk nog niet zo heel lang geleden dat de mensen hier zijn verwesterd, zo liep bijvoorbeeld ongeveer 95% van de mannen nog dagelijks met koteka in 2005. Tegenwoordig dragen alleen de oudere mannen nog bij voorkeur een koteka.
Hoewel het een bijzonder afgelegen en originele plek is, waren we ook wel weer blij dat we naar Bali vlogen. We sliepen hier twee nachten in Kuta, kochten souvenirs, en gingen weer een aantal keer bijzonder lekker uit eten. Nu vliegen we naar Bangkok, waar we nog een dag hebben totdat we terug naar Nederland komen!
Dit hebben jullie weer in de pocket! Nog 1 nachtje slapen en dan zullen we jullie weer zien. Ik kan niet wachten en heb er reuze zin in. Nu maar hopen dat jullie niet overvallen worden door een cultuur shock!
Ik zal er in ieder geval voor zorgen dat ik meer aan heb dan een stro-rok
Liefs,
Yvonne
Tsja, een reis met voornamelijk ups. Samen eten, samen dansen met vrolijke mensen in een prachtige omgeving.
x Janke
Ook aan ‘primitieve beschaving’ wordt geld verdiend. Wat nu een toeristische attractie is, was vroeger ‘gewoon’. Geen blanke te zien! Beschavingen kunnen worden verpest door invloeden van buitenaf.
Ga maar snel terug naar ons beschaafde Nederland! De korte broeken en T-shirts (met onzinnige opdruk) liggen al klaar. Sandalen zijn verboden.