De busrit naar Arequipa was erg comfortabel en de beste busmaaltijd ooit was inclusief: een soort van opgewarmde nasi met een puddinkje na. Bij aankomst in Arequipa gelijk weer eens opgelicht door een taxi-chauffeur, maar goed het is normaal hier in Peru om toeristen continu op te lichten. Eerlijk gezegd vind ik Peru maar helemaal niets. Ik heb het gevoel dat de mensen ons hier steeds te veel laten betalen en dat de mensen die in toerisme werken alleen maar geinteresseerd zijn in ons geld en niet in dat wij een leuke tijd hebben hier.
In Arequipa zijn we weer naar het Wildrover hostel gegaan voor twee nachten en daarna een trekking door de Colca Canyon geboekt. We werden ’s nachts om drie uur opgehaald om met de bus naar Chivay te gaan, waar we ontbijt zouden krijgen. Dit bleek eens te meer te bestaan uit koffie, droog brood en jam. Omdat het zo bewolkt was begonnen we om half negen al aan onze afdaling in de Canyon. In twee uur daalden we van bijna 5000 meter naar ongeveer 2000 meter.
Toen was het tijd voor de lunch. Een waterig soepje, een paar stukjes vlees, een paar frietjes en een berg met droge witte rijst. Ondertussen was het begonnen te plensen dus we hebben anderhalf uur gewacht totdat het was opgehouden met regenen. Daarna volgden een klein klimmetje en nog een afdaling naar de oasis in de Canyon, totale wandeltijd was ongeveer drie uur. De canyon is adembenemend mooi, met goudgele velden, gekleurde rotsen en groene bossen. Maar het feit dat wij als buitenlanders een slordige 70 soles (ongeveer 23 euro) moesten neertellen om er doorheen te lopen maakte het een stuk minder aantrekkelijk en eerlijk gezegd een beetje teleurstellend.
Rond drie uur kwamen we aan bij onze lodge. Vanwege de regen en de kou was het zwembad niet zo aanlokkelijk dus zijn we maar wat gaan drinken bij de bar. Daar raakten we aan de praat met een gezellige Roemeen en zo tikten de uurtjes tot het avondeten voor bij. Toen het tijd was om te eten rammelden onze magen. Helaas bestond het eten slechts uit nog een waterig soepje en pasta. En dan bedoel ik pasta, alleen pasta, goed er zat misschien een halve eetlepel saus bij maar dat was niet noemenswaardig. Ook werd er weer geen drinken bij de maaltijd aangeboden. Omdat ons toch echt maaltijden waren beloofd besloot ik er dit keer wat van te zeggen, zonder al te veel resultaat uiteraard.
Het erge was dat we de volgende dag om vijf uur in de ochtend op moesten om zonder ontbijt de canyon weer uit te klimmen. In het donker vertrokken we om de klim van 1200 meter in drie uur te trotseren. Tegen het einde vielen we bijna om van de honger en aten we een van de energiebars die we gelukkig hadden meegenomen. Uiteindelijk haalden we de top en van daar was het nog 20 minuten lopen naar het dorp waar we ontbijt zouden krijgen.
Iedereen had ontzettend honger dus we liepen op een hoog tempo. Onderweg raakte mijn veter los en ik probeerde de groep snel in te halen. Ik liep ongeveer 10 meter achterop maar ondertussen waren ze de begroeiing ingelopen en hadden zoveel bochten gemaakt dat ik ze niet meer kon vinden. Dan maar roepen… Na vijf minuten kwam de, overigens niet engelssprekende gids, me zoeken. Ik uiteraard boos, want zo een who stays behind gets left behind mentaliteit is niet erg leuk als je net zoveel hebt geklommen en een gids hoort altijd achterop te lopen.
Het ontbijt was ook al niet veel soeps. Twee droge broodjes, jam en een beetje scrambled eggs. Maar dat is natuurlijk niet genoeg na al die inspanning. Daarna werden we na een aantal mooie uitzichten over de canyon gereden waar we de geweldige condors konden aanschouwen. Ook konden we de vulkanen zien van de vulkanische bergketen in Peru.
Daarna werden we afgezet bij een megaduur buffetrestaurant waar we uiteraard uit eigen zak voor moesten betalen. Iedereen maakte gretig gebruik van de situatie maar ik had inmiddels zo genoeg van de toerist traps en oplichterijen in Peru dat ik in mijn eentje maar wat fruit en snacks heb gekocht bij een lokaal winkeltje. De vrouw in de winkel schrok zich een ongeluk toen ik vertelde hoeveel de andere toeristen voor een maaltijd betaalden.
Daarna de lange rit terug naar Arequipa, onderweg zagen we twee dode lamas en een dode man op de weg liggen. In Arequipa geklaagd bij de toeringagency en een deel van ons geld terug gekregen. In de nacht de bus naar Ica genomen.
Jeetje, wat een afzetterij en ontzettend jammer dat het eten niet goed was. Hadden jullie toch echt nodig, wanneer ik de activiteiten van die dag, avond en ochtend lees. Een dode man op de weg? Pff, is ook niet echt iets om je honger mee te stillen….