En toen landden we in Bogota, een stad van 9 miljoen mensen, koud en grijs. We kunnen alvast wennen aan Nederland. Op maandag zijn de wegen gesloten voor autoverkeer en we besloten een fietstour van de stad te nemen, Nederlandser kan niet. 
Nou ja, wij fietsen thuis iets georganiseerder, als in iedereen fietst aan de rechterkant van de weg, en er is over het algemeen een duidelijk scheiding tussen voetpad, fietspad en autoweg. Maar het idee is daar. We kregen een interessant verhaal over de stad en haar bloedige verleden te horen. Terwijl we ook de belangrijkste gebouwen van de stad konden bewonderen.
In ons hostel hadden we het KOUD. Niet gewoon koud, maar lange broeken, truien en ook een deken om je heen koud. De stad ligt op 2600 meter dus het is hier behoorlijk kouder dan aan de warme kust. Hoe konden we klagen over de warmte. Ik begrijp het weer, wij houden van de hitte. Met de overige gasten konden we het goed vinden, dus dekentjes om en lekker biertjes drinken.
Nu begint het tot ons door te dringen: we gaan naar huis! Naar Nederland, naar Utrecht, naar lekkere kaas, kroketten, hagelslag, de Albert Heyn, op tijd zijn, euros, 9292OV, Hertog Jan, de NS die toch eigenlijk best wel vaak op tijd is en onze familie en vrienden. We beseffen dat het ons laatste hostel is en de laatste keer dat we onze backpack weer inpakken. De mensen die we ontmoeten beginnen net aan de reis en wij vertellen hun over de mooie plekken waar ze naartoe gaan, maar wij gaan naar huis. We hebben echt zin om naar huis te gaan, maar het voelt ook wel heel raar. We moeten ons leven opnieuw beginnen en inrichten. Ik ben benieuwd.
Vaak wordt je marihuana of cocaine aangeboden. Onze reactie: No gracias, vamos a Amsterdam! De verkoper kijkt beteuterd want tsja, zijn wiet kan daar niet tegenop. Hij begint nog hoopvol over echte Colombiaanse cocaine, maar we lopen alweer door. Dan wordt je weer aangesproken door een bedelaar en vervolgens door iemand die sieraden verkoopt. Pff… ik ga het niet missen denk ik, al die mensen die wat van je willen en de grote inkomensongelijkheid. Wat ik wel ga missen is de openheid, warmte en gezelligheid van Latijns Amerika die we hebben gezien.
Op een andere dag zijn we gaan winkelen, om de kledingkast voor thuis misschien alvast wat aan te vullen. Wat een verschil met het begin van onze reis! Nu kan ik gewoon met de verkopers praten, niet meer dat ongemakkelijke bijna-praten. Ook hebben we het Botero museum bezocht. Botero is de belangrijkste Colombiaanse kunstenaar, woont in Spanje en is volgens mij stinkend rijk. Tenminste aan de collectie die hij geschonken heeft aan het museum te zien. Het thema was schilders die hem geinspireerd hebben, dus naast de Boteros hingen er ook een aantal mooie Picasso’s, Chagalls, Ernsts etcetera. En het mooiste: gratis entree!
Daarna onze laatste amerikaanse dollars voor colombiaanse pesos gewisseld. We gingen voor een wisselkoers van 1800 en we waren bereid hard te onderhandelen. Maar toen we aankwamen begon de man al met 1850 tegen de dollar. Verbouwereerd stemden we in. In de avond was er een gast, die ook chef is, in ons hostel die voor iedereen ging koken: heerlijk! Aardappelpuree, boontjes, een gebarbecuede steak mignon… en dat voor maar 10000. In de avond was het nog heel gezellig met een internationaal gezelschap.
Nu gaan we naar de zoutkathedraal.
Hier hield de laatste blogpost die ik in Colombia heb geschreven op. De zoutkathedraal was heel bijzonder om te zien, een moderne kathedraal gebouwd van natuurlijke stoffen en geen gestolen goud of iets dergelijks. Onze gids was een vriendelijke man met wie we goed konden praten. Na afloop bleek dat alleen bepaalde nummerborden in bepaalde delen van de stad mogen rijden en onze gids had zijn verkeerde auto meegenomen. Daarom betaalde hij voor ons een taxi terug naar ons hostel. De taxi-chauffeur was een sympathieke man met wie we konden lachen. In de avond nog naar een salsa-bar tot vroeg in de ochtend.
De volgende dag was het tijd om te vertrekken. Taxi naar het vliegveld, vliegen naar Madrid, vliegen naar Amsterdam, een boterham met kaas van de KLM (loved it!) en toen landden we. Toch wel heel gek, zoveel Nederlanders bij elkaar… Toen we Schiphol in liepen was onze familie daar en we konden iedereen omhelsen. Later kwamen ook Peter en Gijs ons verwelkomen! En toen gingen we met de auto naar huis… En zo kwam er een einde aan Kay en Tineke op reis.